Witam Wszystkich Ponownie!
Pewien rodzic poprosił mnie o napisanie artykułu o ‚Agresywnym zachowaniu i Autyzmie’, więc to będzie pierwsza z serii refleksji na ten temat. Jak zawsze tutaj w Autism Treatment Center of America® (Amerykańskim Centrum Terapii Autyzmu) uważamy, że postawa jest jednym z najważniejszych składników skutecznego pomagania naszym wspaniałym p
rzyjaciołom ze spektrum autyzmu. Zatem ten artykuł będzie przede wszystkim koncentrować się na perspektywie przyjęcia, tego, co jest wyłączną cechą Programu Son-Rise.
Kiedy rodzice opisują swoje dzieci jako „agresywne” – mają na myśli, że one uderzają, gryzą, drapią, szczypią, ciągną włosy, plują w twarz itd.
***
Poniżej jest kilka najbardziej powszechnych opinii, wyrażanych przez rodziców i specjalistów, o tym jak się czują i co myślą, że ich dzieci czują, kiedy przejawiają takie zachowania.
- „Moje dziecko mnie nie lubi.”
- „Moje dziecko chce mnie skrzywdzić, wie, że to mnie boli i chce żeby mnie bolało.”
- „Bardzo martwię się, że moje dziecko wyrośnie na oprawcę innych.”
- „Boję się mojego dziecka, myślę, że jest złośliwe.”
- „On wydaje się myśleć, że to jest śmieszne, lubi krzywdzić innych ludzi.”
- „On w ogóle nie ma uczuć, ponieważ nie ma wyrzutów sumienia, że mnie rani. Myślę zatem, że jest z natury złym człowiekiem.”
- „On nie wie, że to jest złe, muszę mu pokazać, co jest dobrym zachowaniem, a co złym.”
- „Powinien wiedzieć lepiej.”
***
W słowniku, „agresywny” jest zdefiniowany w następujący sposób:
„Charakteryzuje się lub skłania ku nieuzasadnionym napaściom, atakom, inwazjom, itp.; bojowo nastawiony lub wyrażający groźby: np. agresywne akty przeciwko sąsiedniemu krajowi.”
Tutaj w Autism Treatment Center of America® nie myślimy, że dzieci atakują nas w nieuzasadniony sposób jak sugeruje to słowo albo, że są w jakiś sposób z natury złe. Ani, że są złośliwe i rzeczywiście chcą krzywdzić innych ludzi. Wierzymy, że starają się dbać o siebie w jedyny znany im sposób. Dlatego nie nazywamy tych zachowań „agresywnymi”, nazywamy je „intensywną energią”, ponieważ słowa te nie mają zabarwienia osądzającego, jak słowo „agresywny” i dokładniej opisują co się dzieje.
***
Twoje dziecko może dbać o siebie w taki sposób z pięciu następujących powodów:
1.Wyzwania sensoryczne.
Dzieci autystyczne częstokroć odczuwają swoje zmysły w bardzo odmienny sposób niż ludzie neurotypowi. Mogą mieć energię, która rozwija się wewnątrz nich tak, że nie wiedzą jak ją skutecznie uwolnić. Gryzienie lub szczypanie w rzeczywistości pomaga im uwolnić tę energię, pomaga im zorganizować (uporządkować) się fizycznie.
Oznakami, że Twoje dziecko może stosować gryzienie i szczypanie w tym celu są:
- intensywne skakanie tuż przed ugryzieniem, uderzeniem, uszczypnięciem,
- większe napięcie jakiejś części ciała,
- uderzanie, bardziej energicznie, jakiejś części ciała, zarówno samodzielnie, jak i o podłogę czy jakimś przedmiotem…
2. One się komunikują
Oznaki, że dziecko może używać uderzania/gryzienia/drapania do komunikowania się, są następujące:
- szczypie/uderza/gryzie Cię zaraz po tym jak powiedziałaś/łeś mu, że nie może czegoś mieć
- ma problem z przedstawieniem swoich chęci w zrozumiały sposób.
To, co się dzieje, to to, że ludzie wokół niego zazwyczaj zaczynają poruszać się szybciej i „rozumieć” więcej. Dorosły nagle staje się bardziej reagujący ponieważ chce uniknąć bycia uderzonym. Zatem dziecko może zacząć myśleć – „ok, więc to jest sposób, aby uzyskać więcej z tego co chcę, jeśli uderzę, to każdy stara się mnie bardziej zrozumieć.”
3. Ochrona siebie i uzyskanie kontroli:
Większość dzieci z autyzmem ma trudności w komunikowaniu nam, neurotypowym ludziom, swoich potrzeb i pragnień, a większość neurotypowych ludzi nie rozumie, że dzieci autystyczne mają bardzo odmienne potrzeby niż dzieci neurotypowe. Czasami bicie i uderzanie pięścią są ostatecznością, którą niektóre dzieci stosują, aby uzyskać bardzo potrzebną kontrolę w ich życiu.
Na przykład, obserwowałam wspaniałą i bardzo świadomą matkę, bawiącą się z jej 4-letnią córką imieniem Ellie, która ma Zespół Aspergera. Ellie bawiła się na zjeżdżalni kolekcją pluszowych zwierzaków. Rozmawiała bardzo uważnie i wyłącznie, do każdego z tych zwierząt oraz tworzyła historię, w której zwierzęta kąpały się w rzece. Nie zwracała żadnej uwagi na swoją matkę, skupiając się jedynie na historii i pluszowych zwierzętach. Jej mama chciała uzyskać uwagę swojego dziecka, zatem próbowała włączyć się do akcji. Po pierwsze podeszła naprawdę blisko córki i powiedziała: „Hej Ellie, popatrz mam piękną kaczuszkę. Hej, popatrz. Popatrz, kaczuszka jest bardzo piękna”. Ellie nie zareagowała w żaden sposób, nadal bawiła się sama. Następnie mama, jeszcze bardziej próbując zdobyć uwagę Ellie, podnosi jednego z pluszowych psów, którymi bawiła się dziewczynka, porusza nim delikatnie naśladując szczekanie. Ellie zabiera pieska i odkłada ponownie w to samo miejsce gdzie był poprzednio, wszystko bez patrzenia na swoją mamę. Następnie mama podnosi psa drugi raz i kładzie na głowie córki, na co ona, znowu bez słowa, ściąga go i odkłada tam gdzie był wcześniej. Jej mama podnosi go ponownie i zjeżdża nim w zabawny sposób ze zjeżdżalni, na co jej córka patrząc na nią mówi „nie” i następnie idzie podnieść psa i odkłada go tam gdzie był. Wtedy jej mama podnosi psa i udaje, że liże on twarz Ellie, na co Ellie odpycha go od twarzy i mówi „nie”. Następnie jej Mama zabiera psa, kołysze w swoich ramionach, mówiąc: „Och, ten pies jest tak szczęśliwy, że chce lizać twoje stopy”. Na co Ellie mówi „nie” i przesuwa nogi pod siebie, żeby jej Mama nie mogła ich dostać, a następnie odbiera psa od Mamy i kładzie na pierwotne miejsce wśród innych pluszowych zwierząt. Wtedy jej mama podnosi psa i łaskocze nim córeczkę pod pachą, na co Ellie zabiera psa i szczypie mamę w rękę.
W tym momencie jej mama odsuwa się od niej i przestaje ruszać zwierzęta Ellie.
Kiedy wyszła z playroom’u, powiedziała – „Widziałaś to? Nie rozumiem dlaczego ona mnie uszczypnęła, to się pojawiło nie wiadomo skąd.”
Częstokroć nie widzimy, że w rzeczywistości naruszamy potrzebę naszych dzieci do tworzenia uporządkowanego, przewidywalnego i kontrolowalnego świata. Bardzo ważne dla naszych dzieci jest to, aby mieć poczucie bezpieczeństwa w świecie, który jest dla nich bardzo zagmatwany. Więc kiedy w ten świat wielokrotnie „wkracza” ktoś inny, ktoś, kto próbuje powstrzymać je od robienia właśnie tego, co im pomaga, nasze dzieci mogą odczuwać konieczność sięgnięcia po wszelkie środki do obrony własnego dobrego samopoczucia.
4. Otrzymanie reakcji.
Mogą one uderzać/szczypać/pluć, aby otrzymać reakcję od dorosłych wokół nich. Czasami jest to jedyny czas, kiedy dorośli z ich otoczenia są pełni życia i interesujący, i rzeczywiście zwracają na nie uwagę.
Na przykład, kiedy nasze dzieci bawią się spokojnie w salonie, czy to same czy ze swoim rodzeństwem, my możemy być w tym samym pokoju co one, czytając gazetę lub robiąc coś innego, nie zwracając na nie uwagi. Ale gdy ktoś zostanie uderzony/uszczypnięty itp. zaczynamy poświęcać dużo uwagi osobie, która uderza. Możemy podnieść głos, przybrać groźne, interesujące miny, wymachiwać ramionami i dłońmi naokoło i przystąpić do wygłaszania wykładu. Z tym wszystkim możemy być najbardziej ożywionymi jakimi jesteśmy w jakimkolwiek momencie w ciągu dnia. Więc jeśli nasze dzieci chcą naszej uwagi, mogą tak robić by ją otrzymać.
5. Nadmierne podawanie leków.
Nie jestem lekarzem ani jakimkolwiek specjalistą medycznym. To, czym się tu dzielę pochodzi wyłącznie z mojego 
doświadczenia w pracy z ponad 1000 różnych dzieci i ich rodzin. Żyjemy w świecie, w którym lekarstwa są swobodnie i powszechnie stosowane na różnorodne dolegliwości. Wystarczy włączyć telewizor, aby zobaczyć wiele reklam środków leczniczych. Zaledwie 10 lat temu, nie miało to miejsca.
Pracowałam z kilkoma rodzinami, których dzieci doświadczały wiele intensywnej energii, miały długie napady krzyku, bicia, gryzienia, nie tylko innych ludzi, ale też siebie. Te dzieci były również na 4-5 różnych lekach przez długi czas – 4-5 lat. Gdy niektóre z tych leków z pomocą lekarza zostały odstawione, ich ataki intensywnej energii zniknęły – Nie myślę, że był to zbieg okoliczności.
***
Pierwszą rzeczą do zrobienia jest zidentyfikowanie, który z pięciu powyższych powodów pasuje do Twojego dziecka. Nie zdziw się, jeśli pasują dwa lub więcej z powyższych, nie jest to niczym niezwykłym.
Następnie zastanów się czy możesz przyjąć pomysł, że Twoje dziecko postępuje najlepiej jak może, aby dbać o siebie, że nie jest ono złe albo złośliwe?
Potem poszukaj więcej artykułów. W ciągu najbliższych kilku tygodni będę pisać o działaniach, jakie możesz podjąć w każdej z tych sytuacji, które pomogą Ci, pomóc Twoim dzieciom używać innych sposobów dbania o siebie, zamiast bicia, gryzienia lub szczypania.
Wiele miłości dla was wszystkich
Kate
Wysłane przez: Kate Wilde, The Son-Rise Program® Senior Teacher
Źródło: http://blog.autismtreatmentcenter.org/2009/10/intense-energy.php
17 października 2009